شعر  مترسک

در سوز هر زمستان در گرمای تابستان                                   اوست تنهای بستان بیچاره ی پریشان

از دست این کلاغان داده ز دست رفیقان                                  از دوری و فراقش گریه کند بدین سان

سحر به بوی نانی بیددار گشته آسان                                     صبحانه ی خودش را آغاز کرده بی نان

شاید دلش شکسته از رنج و درد دوران                                     کیست شود رفیقش در گرمی بیابان

هم صحبتش شده است صدای یک دلیجان                               نمی آید کلاغی به این شهر پریشان

صاحب این مترسک فردی است پیر و بیجان                                توان آن ندارد سامان دهد به بستان

شاید کسی بیاید از دورها شتابان                                             چاره کند به حال مترسک ناتوان

شعراز  اکبر علیوند


موضوعات مرتبط: شعرو سرود
برچسب‌ها: شعروسرود , شعرمترسک , مترسک مزرعه

تاريخ : 2013/9/16 | 13:55 | نویسنده : بهلولی |
.: Weblog Themes By Bia2skin :.